Jeanne Calment, 122 yaşına kadar yaşayan Fransız kadın, belgelenmiş olarak 120 yılı aşan tek kişidir. Peki neden insan ömrü bu kadar sınırlıdır? Çoğu kişi, insanların bu yaşın ötesine geçememesinin istatistiksel sebeplerden kaynaklandığını, yani yaşlı insanların her yıl Alzheimer, felç, kalp krizi veya kanser gibi risklerle karşı karşıya kaldığını ve yeterince uzun süre bu risklere maruz kaldıktan sonra herkesin sonunda bir şeyden öleceğini düşünebilir. Ancak durum böyle değil. Aktüeryal veriler, 90 ila 110 yaşları arasındaki bir kişinin bir sonraki yıl ölme olasılığının her yıl yaklaşık 2 puan arttığını gösteriyor. Örneğin, 97 yaşındaki bir Amerikalı erkeğin 98 yaşına gelmeden önce ölme olasılığı yaklaşık yüzde 30’dur ve eğer bu yaşa gelirse, 99 yaşına gelmeden önce ölme olasılığı yüzde 32 olur. Ancak 110 yaşından itibaren, ölüm riski her yıl yaklaşık 3.5 puan artar.
Doktorlar bu durumu şöyle açıklıyor: 110 yaş civarında, en yaşlı insanların bedenleri, genç yaşlıların yaşlanmasından niteliksel olarak farklı şekillerde bozulmaya başlar. Süper yaşlıların (110 ve üzeri yaş) yaşlanması, geç yetişkinlikteki aynı türden istatistiksel risklerin devamı veya kötüleşmesi değildir. Bu yaşlardaki insanlar, normal hastalıklardan yıllık risk taşımakla birlikte (bu risklerin çok yaşlılarda kötüleşmesi yavaşlayabilir), ayrıca böbrek yetmezliği ve solunum yetmezliği gibi yeni zorluklarla da karşı karşıya kalır. Bu durumlar genellikle yaşam tarzı faktörleri veya herhangi bir hastalık başlangıcının sonucu olmadan, kendiliğinden ortaya çıkar. Görünüşe göre beden sadece bozulmaya başlar.
Son on yılda, bilim insanları ve yatırımcılar bu durumun nedenini anlamaya çok daha fazla önem vermeye başladı. Bu alandaki önde gelen araştırmacılardan biri, LEV (Longevity Escape Velocity) vakfının kurucusu biyogerontolog Aubrey de Grey’dir. De Grey’in açıkladığı gibi, yaşlanma, bir otomobil motorunun aşınması gibidir; bu, sistemin normal işleyişinin bir sonucu olarak biriken bir hasardır. İnsan bedeninde bu hasar, büyük ölçüde hücresel metabolizma ve hücresel üreme kombinasyonundan kaynaklanır. Metabolizma, hücrelerin içinde ve çevresinde atık üretir ve oksidasyon yoluyla yapıları zarar verir (tıpkı bir arabanın paslanması gibi!). Gençken, bedenimiz bu atıkları ortadan kaldırabilir ve hasarı verimli bir şekilde onarabilir. Ancak yaşlandıkça, çoğu hücremiz tekrar tekrar üretilir ve hatalar birikir. Sonunda, hasar bedenin onarabileceğinden daha hızlı bir şekilde birikmeye başlar.
Uzun ömür araştırmacıları, tek çözümün yaşlanmanın kendisini tedavi etmek olduğunu savunuyor. Kısacası, yaşlanmadan kaynaklanan hasarı bireysel hücreler ve yerel dokular düzeyinde onarma yeteneğine sahip olmamız gerekiyor. Bunu başarmanın bir dizi olasılığı araştırılıyor, ancak en umut verici nihai çözümün nanorobotlar olduğuna inanıyorum.
Ve bu teknolojilerin tamamen olgunlaşmasını beklememize gerek yok. Eğer anti-aging araştırmalarının kalan yaşam beklentinize her yıl en az bir yıl eklemeye başladığı zamana kadar yaşarsanız, nanomedisinin yaşlanmanın kalan yönlerini tedavi etmesi için yeterli zamanı kazanmış olursunuz. Bu, uzun ömür kaçış hızı olarak bilinir. Bu nedenle, Aubrey de Grey’in 1.000 yıl yaşayacak ilk kişinin muhtemelen zaten doğmuş olduğu yönündeki sansasyonel açıklamasının arkasında mantıklı bir temel vardır. Eğer 2050’nin nanoteknolojisi, 100 yaşındaki insanların 150 yaşına kadar yaşamasını sağlayacak kadar yaşlanma sorunlarını çözerse, 2100 yılına kadar bu yaşta ortaya çıkabilecek yeni sorunları çözmek için zamanımız olacak. O zamana kadar araştırmalarda yapay zeka önemli bir rol oynayacağından, ilerleme o dönemde üstel olacaktır. Dolayısıyla bu öngörüler şaşırtıcı olsa da ve doğrusal düşünceye alışkın olanlar için saçma gelse de, bunun olası bir gelecek olarak görülmesi için sağlam nedenlerimiz var.
News
